مرحوم "سیدجواد ذاکر" خدا رحمتش کند، به نوعی جزو پرحاشیه ترین مداحان چند سال اخیر بود. شما هم جزو خطبایی بودید که از ایشان دفاع می کردید. البته الآن آن قضایا تمام شده و حساب و کتاب آن طرف دست ما نیست. اگر مایلید کمی در این باره توضیح بدهید.
آنچه در مورد آقا سیدجواد ذاکر گفتنی بود من در مناسبت ها، سوم و هفتم و
سالگرد این بزرگوار بیان کردم. آقا سیدجواد دو صفت ارزشمند داشت که من خودم
به عینه دیده بودم:
یکی ارادت به ساحت مقدس اهل بیت عصمت و طهارت (ع) که واقعا، مخصوصا به روضه حضرت زهرا سلام الله علیها تعصب و غیرت خاصی داشت و تحمل شنیدن مصائب بی بی دو عالم را نداشت.
دوم اینکه واقعا روضه فروشی نکرد و با روضه سیدالشهداء بازی نکرد. آنچه که بعد از گذشتن هفت هشت سال از فوت آن بزرگوار مهم است اینکه هنوز صدای او خیلی از جوان ها را پاک می کند.
من همین چند سالی که بعد از فوت ایشان شهرستان های مختلف می روم، می بینم جوان هایی که حتی اتفاقی صدای ایشان را شنیده اند زندگی شان عوض شده. بعد تحقیق کردند که این مداح کیست؟ ایشان مثلا مریض بودند و از دنیا رفتند یعنی بعد از رفتنشان هم صدایشان موجب تغییر و توبه خیلی از جوان ها شده. خوش به سعادتش و روحش شاد و إنشاءالله که بتوانیم از ارزش هایی که برای آن مرحوم ارزش بود و این را نشان داد به جامعه مداحان، بهترین بهره را ببریم.
چند روز پس از واقعهی عاشورا، پیکر امام حسین (ع) در همان محلی که به شهادت رسیده بودند، توسط قبیلهی بنیاسد به خاک سپرده شد. از همان زمان برای قبر سیدالشهدا (ع) یک درخت سدره را نشانه گذاشتند تا محل دفن این بزرگوار برای زیارت شیعیان مشخص باشد. . درخت سدرهای که نخستین نشانهی قبر بود، بهدستور هارونالرشید بریده شد. پس از به قدرت رسیدن مأمون عباسی و آزادی عمل نسبی شیعیان، بنای تازهای ساخته شد که چند سال بعد، متوکل عباسی دستور داد آن را ویران کنند آنچه را امروز بهعنوان بنای اصلی آرامگاه امام حسین (ع) در کربلا وجود دارد، به دورهی آل بویه متعلق میدانند. در آن زمان بهدستور عضدالدوله دیلمی، ساخت بنای آرامگاه امام حسین (ع) در قرن چهارم هجری شروع شد و چهار سال زمان برد تا کامل شود پادشاههای صفوی نقش مهمی در افزودن تزیینات به حرم امام حسین (ع) داشتند. نادرشاه افشار هم از کسانی بود که در بازسازی و تزیین بارگاه امام حسین (ع) نقش داشت. پس از آن، قاجاریان وارد کار شدند. آغامحمدخان دستور نوسازی گنبد و تذهیب آن را داد و فتحعلیشاه هم ویرانیهای بنا براثر حملهی وهابیها را تعمیر کرد. در زمان ناصرالدینشاه هم طلاکاری گنبد تجدید شد. همهی ضریحهای حرم امام حسین (ع) ساختهی دست هنرمندان ایرانی در دورههای مختلف بوده است. آخرین ضریح ساختهشده برای این حرم نیز در ایران ساخته شد. این ضریح که با صدو هجده کیلوکیلوگرم طلا همراه نقره و چوب درخت ساج ساخته شده، مانند ضریح قدیمی، ولی از نظر ارتفاع کمی بلندتر است و مساحت آن حدود سی وچهار متر مترمربع و تعداد پنجرههای آن بیست باب است. برای این بنا ده ورودی به صحن داخلی با نامهای «القبله»، «الرحمه»، «زینبیه»، «راسالحسین»، «السلطانیه»، «السدره»، «الاسلام»، «الکرامه»، «الشهدا» و «قاضیالحاجات» تعبیه شده، دو طرف ایوان طلا هم دو منارهی بلند است. ویژگی منحصربهفرد حرم امام حسین (ع) ششگوشه بودن ضریح است که براساس روایات گوناگون بهدلیل وجود قبر حضرت علیاکبر (ع) در پایین پای ایشان، حرم اینگونه ساخته شده است