سید جواد نه تنها کافر و خارجی نبود بلکه به حقیقت ،مجنون الحسین بود. حقیقت این بود که سید مشروعیت سیستم سیاسی عصر مداحی خود را به چانش طلبید و ضمن پرهیز از هرگونه رویه ی سازشکارانه و تقابل با هر رویکرد محافظه کارانه ، تعامل را صرفادر هماهنگی با روش رادیکال خویش جست و جو می کرد و با آغاز این عمل حسینی پسند ، فریاد گرگهای خونین دهن و روباه صفتهای جیب پرست بلند شد و گفتند او کافر ، خارجی و مرتد شده است و کلام را فراتر برده و بی ادبی کردند که نمیدانم چه خواند ...
گفتند فردای قیامت که او سید نیست او اولاد زهرا (س) نیست و ...
اما کلام را زیاد نخواهم گفت سید جواد خوب به معنای این جمله از رسول گرامی اسلام رسیده بود که :
ان الحسین مصباح الهدای و سفینه انجاه ( همانا حسین چراغ هدایت و کشتی نجات است ).
اما سید دل این را نداشت که تنها با این کلام شیدای کند و مست شود . بنابراین بسیار ساده و شیوا با حالت دیوانگی این سرودش را داد و به یادگار گذاشت که :
یا حسین غریب مادر
تویی ارباب دل من
یه گوشه چشم تو بسته
واسه حل مشکل من
سیدجواد همه دردها و رنجها را خرید چه زیبا با مولای خود معامله کرد. اما جواب آنان که به سید از روی حسادت گفتند، این حرفها را می گویم ،
البته نه از خود بلکه از قرآن مجید :
الی یوم الوقت المعلوم (خود را آماده کنید که قیامت نزدیک است) .
باید جواب جد سید را بدهید ...
